Holdaper de Puta

(PAUNAWA SA MGA BABASA: ang kwentong ito ay R-18 dahil sa sandamakmak na pag-gamit ng author ng mga masasamang salita at abot-impyernong pagmumura upang mailabas ang kanyang damdamin sa isang karanasang ayaw na niyang maulit. Patnubay ng magulang ay kailangan.)

"...Gigil na gigil na gigil hanggang sa mabitiwan nya ako. Kita ko ang dugo sa braso ng mamang demonyo, habang ramdam ko din naman lasa ng pawis, libag, at dugo nya sa bawat hibla ng mga ngipin ko..."

Isang araw, bandang alas singko ng hapon, huwebes iyon tandang-tanda ko pa, papunta ako sa opisina, ang daan ko ay Baclaran patungong Makati, eksaktong pagbaba ko ng bus sa palengke ng putang-inang Baclaran na yan, isang malaking mamang amo’y putok ang biglang humila at sumakal sa akin. Pinipilit niyang kunin ang noo’y hawak-hawak kong cellphone. Kasama niya ang isang puki ng inang lalaking mukhang pinilipit na kulangot ang mukha na siya namang paulit-ulit na sumusuntok sa mukha ko para lang mabitiwan ko ang aking telepono.

Syempre, unang reaksyon ko ay ang manlaban, kahit hindi ako makagalaw sa pagkakahawak sa akin ng anak ng imburnal na lalaking iyon, pinilit kong gumalaw at sumigaw. Ewan ko ba pero sa bawat sigaw ko at paghingi ng tulong, isang sapak sa mukha ang inaabot ko.

Ayokong maging bida sa kwento kong ito, pero totoo, hindi ko binitiwan ang dala kong cellphone. Hindi ko nga halos naramdaman ang mga suntok sa akin eh. Basta ang alam ko, hindi ko bibitiwan ang cellphone ko at sisigaw ako na sana ay may tumulong sa akin. Pero wala.

Habang hawak ako ng mamang mukhang hasang at pilit na nanlalaban, naramdaman kong humapdi ang leeg ko. Dumudulas ang pagkakakapit nya sa akin. Maya-maya’y naramdaman kong dugo ko na pala iyon. Mahirap ipaliwanag kung bakit hindi ko nararamdaman ang sakit ng paghiwa niya ng sugat sa leeg ko kaya isisisi ko na lang ang lahat ng iyon sa aking adrenalin gland. Ayun, hawak-hawak ko parin ang cellphone ko.

Napansin kong may isang ale naman na nakakasaksi sa nangyayari sa akin. Siguro wala pang dalawang metro ang layo nya sa amin ng mga hinayupak na holdaper na yun. Kita ko siya mula sa kinatatayuan ko habang sinasakal ako ng kaputa-putahang lalaking iyon. Alam ko gusto niyang tumulong pero alam ko ding wala siyang magawa. Ayun, nanood lang siya, musta naman yun?

“…tama na yan hoy! Tama na yan!…” sigaw ng mga nakakakita sa dalawang demonyong mama.

“…ibigay mo na kasi yang cellphone mo, gago!” naririnig kong sigaw mula sa maraming kumpulan.

Oo, madaming tao sa paligid ko. Uulitin ko lang po, nasa Baclaran ako noon, alas singko ng hapon at malinaw pa sa alaala ko kung gaano karami ang tao sa putang-inang Baclaran na yan noong mga oras na iyon. Pero hayun ako, pinagtutulungan ng dalawang mamang mal-edukado, filibustero, hayop, demonyo, inutil, primitibo, tarantado, tonta, at lahat na, habang ang publiko, naroroon at parang nanonood lang ng shooting! *Heavy!

At alam mo ba kung saang banda sa Baclaran nangyari ang lahat?

Doon mismo sa tapat ng istasyon ng mga walang kwentang MMDA officers na yan! Anak ng kulani talaga oh. Naisip ko tuloy, siguro nagkukubra ng pera ang mga holdaper na yan sa kanila kaya wala silang pakialam kahit sino ang mabiktima. Wala talagang kwenta ang ilang mga sistema natin dito sa bansa. Letche talaga!

Ayun na nga, siguro kahit papano sinuwerte parin ako nung araw na yun, ewan ko ba pero pakiramdam ko, hindi pa talaga ako mamamatay nung araw na yun eh. Sandamakmak na sapak na ang inabot ko pero matinag parin ang pagkakahawak ko sa cellphone ko. Nakagalaw ako ng konti dahil nga medyo madulas na ang pagkakahawak ng mamang mukhang tae sa leeg ko dahil sa dugo.

Nagkaroon ako ng pagkakataong kagatin ng sabik na sabik na sabik ang braso ng mamang sumasakal sa akin. Gigil na gigil na gigil hanggang sa mabitiwan nya ako. Kita ko ang dugo sa braso ng mamang demonyo, habang ramdam ko din naman ang lasa ng pawis, libag, at dugo nya sa bawat hibla ng mga ngipin ko. Sabay hampas ng bag kong dala-dala sa isa pang putang-inang mamang nakarami rin ng suntok sa akin.

“…putang ina nyo, gago!!!!...” ang sigaw kong may paghihimagsik!

Sabay ang pagtakbo ko ng matulin papunta sa sakayan ng bus.…

”hala sige, magtext ka pa!” narinig kong sigaw ng isang lalaki mula sa nagdaraang bus habang tumatakbo ako palayo.

“…putang ina mo!” ganti ko naman sa kanya sa sobrang pikon ko na.

Siguro dahil madami naring nakiki-isyoso, nagdalawang isip na ang dalawang puke ng inang lalaking iyon na habulin pa ako. Nang maramdaman kong sapat na ang layo ko para abutan pa ng mga demonyo, tumigil ako at nagpahinga. Saka ko lang naramdaman ang pagod. Nagmasid ako sa paligid. Pakiramdam ko lahat ng tao, nakatingin parin at tumatawa sa akin.

Bakit nga ba hindi ko na lang binigay ang cellphone ko? Mas madali naman yon kesa suungin ang nga suntok. E bakit nga ba? Naisip ko nga rin, siguro, isang maling galaw ko lang din, pwedeng magbago ang kapalaran ko at patayin ako ng mga di ko naman kakilalang tao. Sayang naman ang buhay.

Matagal ko ring inisip ang pangyayaring iyon. Paano nga kaya kung napatay nila ako dahil lang sa cellphone? Kasing-halaga lang ba nito ang buhay ko? Ang cheap! Hahaha! Sabi ko, di ko nalang uulitin pag nangyari ulit yun, pero wag naman na sana.

Parehong araw, nagreport parin ako sa trabaho. Parang walang nangyari. Di ako umabsent.

Kinuwento ko sa mga ka-officemates ko. Nalaman ng mga kaibigan ko. Nalaman ng nanay at tatay ko.

Nakakatawa pero lahat sila iisa lang ang reaksyon. Iisa lang ang nasabi: “…ang tanga-tanga mo, sana binigay mo na lang yung cellphone…”

(…sana man lang tinanong nila kung nasaktan ba ako diba? *heavy! Hahaha.)

Natutunan ko na ang lessons ko. Nasa akin pa rin ang cellphone ko. Hindi naman ako na-comatose. Hindi din naman ako nasaksak. Buhay pa ako. At siyempre, pinagpapasalamat ko yun.

Sa ngayon, siyempre, mas naging maingat na ako sa bawat kilos ko, lalo pa at nasa mataong lugar ako. Mahirap nang maulit ang kalbaryong iyon. Ang sakit kayang masapak! Okey sana kung may pagkakataon akong lumaban ng patas, at least yun, makakaganti ako ng sapak kahit papano. Madami na talaga tuso sa panahon ngayon, ni hindi mo alam kung sino sila. Di naman natin alam kung sino ang dapat sisihin. Syempre, ang lahat ng bunton, sa isang tao lang mapupunta.

Siyempre, ang sisisihin ay ang biktima, di kasi nag-iingat! Ganun na ba talaga ngayon?

Noon mismong oras na yun, siguro isang bagay lang din ang nasa isip ko; na madami nang masasamang tao sa mundong ito, madaming-madami, ...at sa pagkakataong iyon, ayokong maging isa sa mga biktima nila…